Γράφει η Δέσποινα Βακάλη – Δαλιάνη
Συχνά ακούμε να μιλούν για ενδοσχολική βία και παραβατική συμπεριφορά των παιδιών, μέσα και έξω από το σχολείο. Ωστόσο, θέλουμε να πιστεύουμε, ότι το θέμα δεν έχει αγγίξει ακόμα τη πόλη μας. Αν μάλιστα προσέξουμε και δώσουμε την απαιτούμενη προσοχή, σε κάποια πολύ μικρά περιστατικά που μας μεταφέρουν, ίσως να μην χρειαστεί να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με το θέμα. Γιατί όλο και κάτι συμβαίνει, αλλά δεν κυκλοφορεί ευρέως. Αν ρωτήσουμε τα παιδιά μας ή το ευρύτερο περιβάλλον μας, όλο και κάτι μικρό θα έχουν να μας πουν.
Στη περιοχή της Κεραίας λοιπόν, εκεί που δεν υπάρχουν πολυκατοικίες, τα σπίτια είναι χαμηλά και σώζονται αυλές και ήσυχα δρομάκια, τα παιδιά μαζεύονται στις γειτονιές τα απογεύματα και παίζουν ομαδικά παιχνίδια. Υπάρχουν παρέες από μικρά και μεγάλα παιδιά. Και αφού έχουμε γίνει μια πολιτισμική κοινωνία και τα παιδιά, σαν παιδιά, δεν γνωρίζουν σύνορα μεταξύ τους, τα ελληνάκια με τα ξενάκια, παίζουν όλα αυτά τα παιχνίδια που παίξαμε και μεις, πριν τριάντα, σαράντα και πενήντα χρόνια, όταν μεγαλώναμε στο Γέρακα. Και παρότι εμείς θεωρούμε, ότι όλα τα παιδιά του κόσμου, ανήκουν στον ίδιο Θεό και δεν πρέπει να τα διαχωρίζουμε, φαίνεται πως αυτή η άποψη δεν είναι γενικώς αποδεκτή. Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύεται, από τα κάπως μεγαλύτερα παιδιά, με αποτέλεσμα κάποια από αυτά, να ασχημονούν εις βάρος των μικρότερων παιδιών. Τονίζουμε! Εις βάρος των μικρότερων παιδιών. Όχι των συνομήλικων. Και για να γίνουμε σαφείς.
Απόγευμα, στη περιοχή της κεραίας. Κάποια παιδάκια 7-8 χρονών παίζουν. Κάποια μεγαλύτερα, 16-17 χρονών παρακολουθούν. Κάποια στιγμή στα ξαφνικά, ένα κοριτσάκι οκτώ (8) χρονών, δέχεται ένα δυνατό φτύσιμο στα μαλλιά του, από κάποιο μεγαλύτερο παιδί. Το κοριτσάκι σοκάρεται, βάζει τα κλάματα και τρέχει στη μητέρα του. Η μητέρα προσπαθεί να το ηρεμίσει, αλλά η μικρή έχει προσβληθεί και δεν αρκείται στην κατανόηση της μητέρας της.
Καταφεύγει στον πατέρα της και του αναφέρει το γεγονός. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Ο πατέρας δεν έχει σκοπό να δείξει απλώς κατανόηση. Αναζητά τον νεαρό, ο οποίος με την αναιδή συμπεριφορά του τον προκαλεί. Στο μεταξύ, η παρέα του νεαρού, θα τρέξει προς ενίσχυση. Αποτέλεσμα. Η χειροδικία μεταξύ τους είναι αναπόφευκτη. Μετά από λίγο, θα εμφανισθούν τα όργανα της τάξης. Θα ρωτήσουν τι συνέβη, θα αρκεστούν σε συστάσεις και θα αποχωρήσουν.
Και τώρα τι γίνεται με τη μικρή;
Πόσο εύκολα θα μπορέσει να ξεχάσει αυτή την έμπρακτη εξύβριση, όπως θα την αποκαλούσε ένας ειδικός; Και κατά πόσο είναι διατεθειμένος ο νεαρός παραβατικός, να συμμορφωθεί ως προς τας υποδείξεις των οργάνων της τάξεως; Και όλο αυτό το γεγονός, ήταν απλώς μία παραβατική συμπεριφορά των εφήβων; Και η επίδειξη δύναμης και απαξίωσης προς τις μικρές και άρα αδύνατες ηλικίες; Ή μήπως είναι κάτι βαθύτερο που καλλιεργείται και που πρέπει να απασχολήσει γονείς, εκπαιδευτικούς και την πολιτεία γενικότερα;
Στη μέριμνα της πολιτείας και την προσοχή των γονιών, πρέπει να θέσουμε και το επόμενο θέμα. Στο χώρο του μπάσκετ της πλατείας Μακεδονίας, εκεί που κάποτε ήταν ο σταθμός του τρένου και υπάρχει ακόμα το σπιτάκι του σταθμού, μαζεύονται και παίζουν παιδιά όλων των ηλικιών, εκτός από τα νήπια, τα οποία προτιμούν την παιδική χαρά που βρίσκεται παραπλεύρως. Το γήπεδο του μπάσκετ, είναι ο μόνος χώρος που υπάρχει στο κέντρο του Γέρακα, για τα κάπως μεγαλύτερα παιδιά.
Μας είπαν λοιπόν οι γονείς, που συνοδεύουν τα παιδιά τους, πως όσο διαρκεί η μέρα, τα πράγματα είναι κάπως καλά. Όταν όμως αρχίζει να σουρουπώνει και να σκοτεινιάζει, τα πράγματα αλλάζουν. Ο φωτισμός είναι ελλιπής, μάλλον έχουν καεί κάποιες λάμπες και αυτό παρέχει την δυνατότητα σε κάποια παιδιά που μαζεύονται εκεί, να ασχολούνται με άλλα πράγματα. Αντί να περνάει η μπάλα από χέρι σε χέρι, περνάει το πακέτο με τα τσιγάρα, ο αναπτήρας και όχι μόνο. Αντί για τα ονόματα των παιδιών, ακούγεται συνεχώς, η μια και μοναδική γνωστή προσφώνηση. Οι λέξεις αλλάζουν ήχους και τα σώματα αλλάζουν θέσεις. Και γενικώς, όσο το βράδυ προχωράει, αλλάζουν τα παιχνίδια και τα ενδιαφέροντα των παιδιών που μαζεύονται σ’ αυτό το χώρο. Και όταν κάποια μπάλα ξεφεύγει και πάει προς τα σκοτεινά, εκεί που προτιμούν να κάθονται τα μεγαλύτερα παιδιά, που δεν πάνε στο μπάσκετ για να παίξουν, αλλά για να βρουν μια γωνιά στα σκοτεινά, τα μικρά παιδιά ξαφνιάζονται, από θεάματα ασυνήθιστα.
Ακατάλληλα για ανηλίκους. Μήπως ο κατάλληλος φωτισμός βοηθήσει στην αποφυγή τέτοιου είδους συναντήσεων; Και μήπως η Δημοτική Αστυνομία, πρέπει να εντάξει στις περιπολίες της και αυτόν τον χώρο καλού κακού;
Δέσποινα Δαλιάνη – Βακάλη
0 σχόλια
Write Down Your Responses