Αγαπητέ γείτονά μου, συνδημότη μου,
Μην κοιτάς πίσω σου! Σε σένα μιλάω. Σε σένα που διαβάζεις τούτο το γράμμα.
Σε βλέπω κάθε πρωί που πηγαίνεις τρέχοντας τα παιδιά στο σχολείο και μετά, πάλι τρέχοντας, πας στο γραφείο σου για να σε «τρέξει» το αφεντικό σου. Σε βλέπω και το μεσημέρι, που τρέχοντας μαζεύεις τα παιδιά από τα σχολεία τους και τρέχεις να πας στο σπίτι για να φας μία μπουκιά και μετά να τρέξεις στα Αγγλικά, στο κολυμβητήριο, στο μπάσκετ. Ναι! Εγώ είμαι που συναντιόμαστε κάθε πρωί για τρέξιμο.
Συνδημότη μου, έχουμε μείνει μόνοι μας. Δεν υπάρχει πλέον, το κατά το κοινώς λεγόμενο, κράτος πρόνοιας. Η κεντρική εξουσία είναι απομονωμένη στο «κέντρο» της και δεν βλέπει τον αγώνα μας. Δεν ενδιαφέρεται αν ζεις, πως ζεις, αν πεινάς, αν κρυώνεις, αν πονάς. Είναι πολύ μακριά και έχει πολλούς βαθμούς μυωπίας.
Το μόνο ίχνος κράτους που έχει μείνει λίγο πιο κοντά είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ο δήμος σου. Είναι τόσο κοντά που δεν δικαιούται να μην σε βλέπει, να μην σε νοιώθει, να μην σε κατανοεί. Η τοπική αυτοδιοίκηση που, έστω και αργά, αποφάσισε να απογαλακτιστεί από το σάπιο κομματικό κατεστημένο. Αποφάσισε να ορθώσει ανάστημα και να πάρει τα ηνία στα χέρια της. Άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, κατάλαβαν ότι στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν χωρούν πλέον κομματικές ταμπέλες. Ίσως το έκαναν και αναγκαστικά διότι κατάλαβαν πως αν κρατήσουν κομματική ταυτότητα, θα εισπράξουν όλη την οργή σου. Γιατί όπως είπαμε, είναι πιο κοντά και τους βλέπεις, τους φτάνεις.
Ακόμα και αυτοί όμως δεν μπορούν να εξαλείψουν τον πόνο σου, ίσως μόνο να τον απαλύνουν λίγο. Το ξέρεις και το βιώνεις κάθε μέρα. Δεν υπάρχουν αρκετοί παιδικοί σταθμοί και πληρώνεις ιδιωτικούς, από το υστέρημά σου φυσικά, γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Δεν υπάρχουν αρκετά σχολεία και τα παιδιά σου κάνουν μάθημα σε κονσέρβες (αίθουσες τις ονομάζουν). Τα αθλητικά προγράμματα του Δήμου είναι ακριβά και δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις. Και επιπλέον, πληρώνεις ακριβά δημοτικά τέλη και φυσικά βυτιοφόρο για να σου αδειάζει το βόθρο. Το ξέρω, γιατί τα ίδια σκέφτομαι και εγώ. Και τους κατηγορείς. Μπορεί και να τους βρίζεις.
Από την άλλη όμως, έχουν κάνει πράγματα για την πόλη, έτσι δεν είναι; Θα είχε ρημάξει αν κάποιοι δεν έκαναν κάτι. Δεν έχει σημασία σε ποια παράταξη θα ανήκαν, όμως αν δεν έκαναν κάτι θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα. Δεν θα είχαμε πλατείες, παιδικές χαρές, πράσινο, φωτισμό, σχολεία (έστω και με κονσέρβες), καθαριότητα, εκδηλώσεις και πολλά άλλα θέματα καθημερινότητας που τα θεωρούμε δεδομένα…
Αλήθεια, συνδημότη μου, τους ξέρεις; Ξέρεις ποιοι απαρτίζουν τη Δημοτική Αρχή; Ξέρεις ποιοι απαρτίζουν τις δημοτικές παρατάξεις; Ξέρεις τα ονόματά τους, τα πρόσωπά τους; Με ποια κριτήρια τους κατηγορείς ή τους επαινείς; Παρευρέθηκες ποτέ σε Δημοτικό Συμβούλιο να δεις τι πρεσβεύει ο καθένας; Να δεις τον τρόπο σκέψης τους; Την επιχειρηματολογία τους; Το ήθος τους; Ενημερώθηκες ποτέ για κάποια δράση στην πόλη μας; Ενημερώθηκες ποτέ για πιο λόγο δεν κατέστη δυνατόν να υλοποιηθεί ένα έργο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήρες τηλέφωνο στο Δημαρχείο να αναφέρεις κάτι που υπέπεσε στην αντίληψή σου χωρίς αυτό να σε επηρέαζε άμεσα;
Είναι θλιβερή η εικόνα να βλέπεις σε κάθε δημοτικό συμβούλιο τους ίδιους 10-15 δημότες κάθε φορά να παρακολουθούν. Κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν «γραφικοί». Είναι ακόμα θλιβερότερο να εμφανίζεσαι μόνο αν υπάρχει κάποιο θέμα που σε αφορά άμεσα, να φωνάζεις, να διαμαρτύρεσαι, να υπερβαίνεις τα εσκαμμένα (ίσως δικαιολογημένα, πνιγμένος από αγανάκτηση) και αμέσως μετά να εξαφανίζεσαι. Κάποιες φορές δε, είναι θλιβερή και η εικόνα του Δημοτικού Συμβουλίου, αλλά δεν είσαι εκεί. Δεν είσαι εκεί για να δεις και να ακούσεις αυτούς που επέλεξες να σε αντιπροσωπεύουν!
Οι δημοτικοί σύμβουλοι συνδημότη μου, μένουν δίπλα μας και όχι σε μικρά παλατάκια σε δρόμους-φιλέτα της Αττικής (σαν κάτι άλλους!). Είναι ο σουβλατζής, ο βενζινάς, ο μηχανικός, ο καταστηματάρχης, ο δάσκαλος της διπλανής πόρτας. Μπορείς εύκολα να τους βρεις, να τους μιλήσεις, να τους παραπονεθείς, ακόμα και να τους συγχαρείς αν το επιθυμείς. Και ΠΡΕΠΕΙ να το κάνεις.
Δεν φταις βέβαια μόνο εσύ που απομακρύνθηκες από αυτούς που αποφασίζουν για την τύχη της πόλης σου. Φταίνε και αυτοί. Ίσως δεν διένυσαν τη μισή απόσταση για να διανύσεις εσύ την άλλη μισή. Ίσως ίσως να έπρεπε να ξεκινήσουν πρώτοι το περπάτημα! Ίσως οι υπεύθυνοι δεν φρόντισαν να κάνουν αμεσότερη την επικοινωνία. Ίσως η «δύναμη της εξουσίας» να «μετρίασε» τη μετριοφροσύνη κάποιων (σχήμα οξύμωρο, το ξέρω). Ίσως κάποιες φορές έγιναν αγενείς και προκλητικοί. Ίσως δεν ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις σου. Ίσως αγνόησαν τα τηλέφωνά σου. Ίσως η γενικότερη στάση τους να σε απομάκρυνε.
Αλήθεια, εσύ με ποια κριτήρια τους επιλέγεις; Βάσει προεκλογικών υποσχέσεων; Βάσει εμφάνισης φυλλαδίου; Βάσει βιογραφικού; Βάσει αναγνωρισιμότητας; Βάση κομματικής ταυτότητας; Πως θα αξιολογήσεις αυτά που θα σου πουν στις επόμενες εκλογές; Πως θα καταλάβεις αν ψεύδονται για τα πεπραγμένα ή για τα μετεκλογικά σχέδια;
Μην κρίνεις απ’ τον αναπαυτικό καναπέ σου. Πήγαινε και συ εκεί, στο Δημαρχείο, στα δημοτικά συμβούλια, στις επιτροπές. Γνώρισέ τους, κρίνε τους, βοήθησέ τους, ρώτησε, πρότεινε, μάθε! Παρακολούθησε και σχημάτισε τη δική σου άποψη για τον κάθε σύμβουλο. Την προσφορά του, το επίπεδό του, το ήθος του.
Συνδημότη μου, γείτονά μου, οι δημοτικοί σύμβουλοι είναι κάποιοι από εμάς, είμαστε εμείς. Το δημοτικό συμβούλιο είναι η εικόνα μας, ο καθρέφτης μας. Επέλεξε συνειδητά τους εκπροσώπους σου. Επέλεξε συνειδητά το μέλλον της πόλης, της πόλης που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Μην αδρανείς και ανέλαβε το μερίδιο της ευθύνης που σου αναλογεί. Διαφορετικά, μην γκρινιάζεις, μην παραπονιέσαι, διότι οι σύμβουλοι είναι ΚΑΙ δική σου επιλογή.
Η πόλη είναι στα χέρια όλων μας. Η χώρα! είναι στα χέρια όλων μας και όπως είχε πει ο Κέννεντυ -ας μου επιτραπεί η παράφραση - «Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η πόλη σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις και εσύ για την πόλη σου.»
Νίκος Σίμος
Δημότης Παλλήνης
Μέλος της Ένωσης Γονέων Παλλήνης
0 σχόλια
Write Down Your Responses